Genezing
Lieve jij, ik zal je vertellen hoe het begon. Toen ik begon met werken, na vele stages in de Toerisme branche, zag ik wat er in de wereld gaande was. Ik ervoer de onrust van mensen als ze niet kregen wat ze wilden. Ik zag wat mensen kunnen doen als geld en lust in de buurt zijn. Mijn wereld was ooit ontzettend vreedzaam en ik denk die van jou ook. Vroeger toen ik jong was voelde ik me veilig en naarmate ik ouder werd verdween dit.
Ik zag hoe mannen het hotel binnen kwamen en dat er 's avonds een prachtig opgedofte vrouw aan de receptie kwam vragen waar meneer huppeldepup verbleef, om vervolgens na zo'n twee uurtjes iets verfomfaaid weer te vertrekken. Twee weken later kreeg ik telefoon van een vrouw die niet begreep waarom ze een afschrift van ons hotel zag op de gezamelijke creditcard. Mijn droom wereldje spatte langzaamaan in duigen.
Toen ik ging vliegen zag ik waartoe mensen in staat zijn als ze gedurende 16 uren in een kleine ruimte moeten blijven. Totale controle loslaten aan mensen die ze niet zien, in de cockpit mocht je door het dreigende gevaar niet meer komen.
Ik zag de tegenstrijdigheid in de wereld als er weer eens een no fly zone werd uitgezonden. Geen mens wilde meer naar Gambia maar we vlogen hier zelf nog wel naartoe. Oja, en na de vliegtuig ramp hoorde we dat wij eigenlijk ook altijd over dit zelfde gebied waren gevlogen.
Mijn vertrouwen verging en om heel eerlijk te zijn, lieve jij, begreep ik dat toen nog helemaal niet zo. Ik dacht dat het er bij hoorde, dat het normaal was om hiervoor je schouders op te halen. Eigenlijk, lieve jij, vind ik dit helemaal niet zo normaal. Nu ik hier zo zit te schrijven, denk ik dat ik ergens al die tijd gelijk had en dat ik mezelf helemaal niet hoef toe te spreken met zinnetjes als "stel je niet aan, dit is leven". Het is niet normaal dat deze dingen gebeuren, ik hoef me niet te schamen voor de gevoelens van onmacht die er soms opkomen. Dan mag ik even heel hard huilen, wat maakt het nou uit dat ik inmiddels 27 ben? Huilde alle mensen maar eens iets meer, dan zou de hele wereld lichter worden.
Vroeger was het alleen Sinterklaas die mijn leven verliet, gelukkig. Toen ik ouder werd verdwenen er ook andere belangrijke mensen uit mijn wereld. Maar ook dit hoort bij het leven werd er toen gezegd. Nou, lieve jij, ik snap eigenlijk wel heel goed dat ik me soms zo voel. Soms lijkt het alsof je de dingen allemaal voor niets doet, omdat je zo overweldigt kunt worden door dit soort geweld. Ik voel de onrust van de aarde die ons wakker schud, we moeten iets doen. Ik geef me over aan het leven en denk dat jij daar misschien ook iets aan hebt. Misschien kun jij, net als ik, ook meer bezig zijn met je eigen cirkel. Probeer eerst maar eens vollop het leven te leven zoals jij dit wilt, je minder af te laten leiden door de onmacht in de wereld en je eigen waarheid scheppen. Wat vind jij belangrijk, wat is er belangrijk voor jou.
De wereld vraagt om samenwerken. In onze individualistische wereld zijn we gericht op telefoons en social media maar vergeten we waar de echte liefde zich bevind. De wereld vraagt om aandacht voor elkaar. Mensen hebben kwaaltjes en worden ongeneeslijk ziek. Door ziekte en onvrede zien we wat er echt belangrijk is. Daarom, lieve jij, stel je eens kwetsbaar op en vertel wat er ècht in jouw gedachten schuilt. Zonder je daarbij ook nog bezig te hoeven houden met schaamte, dat is nergens voor nodig. Geef maar eens de touwtjes aan een ander, zeg maar eens op alles vandaag heel erg NEE en plan een dagje voor jezelf. 24 Uur met.. mezelf, is heerlijk. Namasté, lieve jij.
