Embracing the shadow
Spiritualiteit, het komt in vele lagen. Toen mijn leven binnen spiritualiteit begon stond ik volledig anders in het leven dan nu. Ik vloog de wereld rond zonder te compenseren in brandstof. Reed 3x in de week naar Schiphol. Ik rookte als een ketter een pakje per dag. Mijn waarden begonnen te wrikken. Het klopte niet meer, mijn leven begon een andere kant op te gaan. Alles omdat ik de wens uit sprak om gered te worden van deze gekte, onzuiverheid.
Dat was het moment dat ik begon met mediteren. Onbewust begon daar mijn reis binnen bewustwording. Drie keer per week (of vaker) deed ik yoga lessen. Ik ging graag naar Bali, waar ik leefde op rauwe voeding en gezonde groentesappen. Mijn leven bestond uit puur, eerlijk en zuiver. Toch.. was ik me niet bewust van de andere kant van spiritualiteit: er was ook nog een darkside.. en die kant wilde steeds meer gezien worden.
Ik kreeg een burn out, een depressie en een eetstoornis. De kanten waarin ik “te veel” mijn best deed kwamen steeds meer naar boven. Ik ging de verkeerde kant op en vergat te leven, hoe moest dan eigenlijk? Vriendinnen namen afstand en in mijn liefdesrelatie liep het ook stuk. Ik dacht dat het leven me wel zou overkomen en dat alles vanzelf goed zou komen. De controle liet ik zelfs een tijd helemaal los. Dit was niet vol te houden, er waren niet alleen maar bloemetjes en bijtjes op de wereld. Ik zou niet gered worden, ik moest mezelf redden.
Het belang van aarding is groot, zeker als je het pad van bewustwording op gaat. Zo onder, zo boven. In mijn beleven is dat niet gemakkelijk als dromerige schorpioen, vissen of kreeft. Deze gevoelige sterrenbeelden hebben de neiging tot dromen en verliezen sneller de vaste grond. Maar ook.. kijk maar naar de vogels die hun voeding halen op de aarde om te kunnen vliegen. Binnen spiritualiteit hebben we gronding nodig om te kunnen reizen.
Hoe meer jij in het licht van je ziel gaat staan, hoe meer de schaduw ook naar voren zal komen. Dat gebeurde bij mij in mijn meest lichte periode. Met zwaar ondergewicht voelde ik niet meer, alles was uit. Ook hier, omdat ik geen gronding meer had hadden mijn gevoelens geen vaste basis van vertrouwen. Gevoelens kunnen alleen te handelen zijn als er energie en een anker is.. en dat voelt jouw lijf dondersgoed aan. Toen ik meer gewicht aan kwam ging het niet beter met mij, nee.. juist niet. Dat was moeilijk omdat mensen juist wel zeiden dat ik er beter uit begon te zien. Ik kwam erachter dat er zoveel te voelen was, ook gevoelens/emoties die nog naar boven kwamen vanuit het verleden. Ook dat er weer verantwoordelijkheid voor het nemen van keuzes moest komen. En dat.. was iets wat ik niet graag deed. De eetstoornis had een verknipte relatie met mannelijke energie gecreëerd. Dat was geen anker voor mijn gevoelens, dat was het juist niet. Volwassenheid was nodig om in deze maatschappij te kunnen deelnemen. Ik bedacht de middenweg: een yoga school in de Westerse wereld. Daar was het veilig, daar kon ik rustig mijn eigen tempo neer zetten. Het werkte, ik (her)vond de balans.
Toch.. was daar een depressie waar niemand van wist. Intense eenzaamheid nam zijn plaats in. Mijn ware gevoelens deelde ik met niemand omdat het mijn werk als yoga docente naar beneden zou halen. Ik wist toch zo goed wat ik moest doen op momenten dat het niet lekker liep in mijn eigen gevoelsleven? Ja.. maar ik vergat dat het leven altijd z’n moeilijke periodes aan bied. En vooral vergat ik compassie te hebben voor mijn eigen levenslessen. Ik vergat dat ik mijn leven rustig mocht beleven op het tempo dat zich vanzelf aan zou bieden, zonder hoge verwachtingen en met liefde voor de processen die ik zo graag deelde.
Een bijzondere man in mijn leven vertelde mij even geleden: heb compassie voor jezelf, juist als je het niet hebt. Daar wordt mijn schaduw zachter, daar veracht mijn hart. Compassie is àlles wat we nodig hebben om terug te komen in liefde, alles waar mijn en jouw hart naar verlangt als het leven iets te heftig binnen komt. Heb jezelf lief.. je schaduw lief. Kom thuis als je het zo hard nodig hebt en even niet meer weet waar je naartoe moet gaan.
Het omarmen van je schaduw is niet altijd gemakkelijk, maar het is wel de weg. Jezelf nog harder behandelen dan je waarschijnlijk al doet in zo´n situatie is niet helpend. Jaloezie, teleurstelling, wraak, boosheid en frustratie, het hoort er allemaal bij. Het omarmen van je schaduw is de weg terug naar jezelf en het inzien dat je gewoon mens bent. Soms geven je gevoelens aan dat je ergens nog licht op mag schijnen waar het donker was.. en dat is oke, jij bent oke. De stappen die bij jou passen en die op de langere termijn kloppen, kun je alleen zetten vanuit liefde voor jezelf. Dan komt het licht op plekken die je liever onbelicht laat en kom je sterker in het leven te staan. Spiritualiteit heeft dus niets te maken met alleen maar licht zijn en naïviteit. Nee.. het heeft te maken met bewustwording, verantwoordleijkheid en het kiezen voor jouw leven op jouw manier. Staan voor jezelf, kiezen voor jezelf. Allemaal vanuit een liefdevol en verantwoord hart.
In deze tijd van Corona maak ik veel processen bewust mee. De schaduw komt regelmatig naar boven en ik leer daar met compassie in te staan. Mijn schaduw wordt lichter, ze hoeft inmiddels minder groots naar voren te komen omdat ik haar leer te accepteren. Juist door deze periode heen leer ik met zoveel liefde voor mezelf te zorgen, en juist daarom voel ik mezelf als yoga docente sterker worden. Ik ben dankbaar voor de ruimte die het universum me geeft, waarin ik uitgedaagd wordt om in de praktijk te brengen waar ik voor sta. Dankjewel.. vanuit mijn hart.. met tranen van ontroering voor het leven dat mij gegeven is, buig ik voor jou en sta ik als een vernieuwde Jolinde voor jou als we straks weer samen kunnen komen in de lessen en in het leven. En weetje.. bij de loodgieter lekt het ook.
Ik wens je liefde, licht en vrijheid.
Jolinde
