Eenvoud

Als ik later groot ben zal ik de hele wereld redden van ruzie en oorlog. Dan zou ik ook van iedere stam een kindje willen adopteren zodat iedereen een eerlijke kans krijgt in het leven. Grote woorden, ik was al jong bezig met balans en vrede op aarde. Ook racisme vond ik vreselijk, op school had ik Turkse les en mijn vriendinnetjes kwamen later ook uit Colombia, India en Polen. Dat verantwoordelijke gevoel schijnen wel meer oudste kinderen te hebben, en zo ook ik.

Het was laatst dat ik mezelf weer betrapte op het wegcijferen van mijn eigen behoeften, omdat ik veel te veel wilde. Ik deed te weinig, had een te klein scala aan mensen kunnen helpen tot nu toe. Dat grote denken, mijn circle van invloed veel te groot maken zorgde voor veel stress. En ook dat ik maanden achter elkaar struggelde met het zoeken naar balans tussen privé en werk, omdat ik de hoge verwachtingen die ik had gewoon niet waar kon maken.

Klein leven, dichtbij huis, comfort.. Dat was ik gewoon niet gewend, mijn vorige baan in de luchtvaart had me laten zien hoe groot de wereld was, tegelijkertijd hoe klein. Voor mij lagen privé en werk altijd heel erg dichtbij, een echte scheiding had ik nooit gevoeld. Eerst het werken in een breed scala van hotels en daarna het vliegen, waar ontspanning was samen met het werk dat ik leuk vond. Daarna de yoga lessen, die ook weer lieten zien dat er een normale balans te vinden is zolang je maar doet wat je leuk vind en je jezelf niet op zit te vreten op je werk omdat je iets heel anders zou willen doen dan je doet. Dat deed ik dus altijd al wel, werken in een branche waar ik me thuis in voelde en waarbij ik dus ook echt genoot van de werkzaamheden.

Ik was op school iemand die geen nee tolereerde als het over mijn eigen kansen in het leven ging, ik koos zelf toch zeker waar ik stage zou lopen? Ik zou mijn tijd niet zomaar inruilen voor ieder willekeurig baantje. Nee, ik leefde omdat ik mijn eigen regels wilde volgen en wilde doen waar mijn hart en ziel voor zouden warm lopen. Maar ineens besefte ik dat ik al langere tijd de verantwoordelijkheid een beetje te veel uit handen gaf. Ik hield mezelf klein door te denken dat ik zodra ik thuis was, de ander moest laten kiezen wat we gingen doen. Ik zei nog te vaak ja op dingen die ik eigenlijk niet leuk vond. Maar ook, omdat ik stiekem bang was dat mijn andere schema in de war zou raken. Ik vertrouwde mezelf niet altijd even goed. Te vaak was ik over mijn grens heen gegaan door toch te lang blijven zitten op een feestje of toch dat sigaretje te roken terwijl ik heel graag gestopt wilde blijven. De balans tussen werken en privé had ik dus wel, maar dat genieten en soms even een keertje niet zo netjes en bewust zijn vond ik maar al te lastig. Altijd al hield ik van de meerwaarde van het leven, waar zat voor mij de groei en tonwikkeling? Hoe kon ik de ander genoeg de ruimte geven om te groeien? Wat was het beste voor hem en haar? Dat altijd maar bezig zijn met groei, ontwikkeling was soms best vermoeiend. Daarnaast had ik een zus die ik bewonderde juist om haar eenvoud, ik was nieuwsgierig naar haar eenvoudige leven, vond dat heel mooi. maar snapte er niets van. Haar invloed cirkel was kleiner, die van mij was zo groot dat ik er nooit aan zou kunnen voldoen. Dat wilde ik onderzoeken, wat kon ik hier van leren?

Het kwartje viel, voor mij was het niet de les om uit mijn comfortzone te gaan, ik mocht er juist wat vaker in blijven. Dat alles gewoon goed was zoals het was of is. Die acceptatie en de mogelijkheid om gewoon alles even te laten zoals het was in plaats van te denken dat er ieder moment een mega kans op me lag te wachten. Doe nou maar rustig, alles is al goed. Dat zei de zachte stem in mij. Ik mocht wat eenvoudiger gaan leven, niet achter iedere steen die op mijn pad kwam zoeken wat er waarschijnlijk helemaal niet was. Vertrouw nou maar, dingen komen vanzelf op je pad. Geniet nou maar, zei ook de zachte stem in mij weer. Is dat niet juist de clue van het leven? Bereid zijn om te vertrouwen dat alles wat je hebt, al in je leven is? Je hebt niets nodig wat je nu niet hebt, er is genoeg.. jij hebt genoeg, jij bent genoeg

. En zo niet, dan komt er vast snel een moment dat er iets heel moois op je pad komt. Die stilte als je alleen bent, de wereld met al haar kleuren. De prachtige muziek die je hart wil horen. Jij naast je partner op de bank of het warme gevoel van thuis komen. Heerlijk, die eenvoud.