Slechte gewoonte
Ik loop heerlijk buiten in het zonnetje na de hele dag verder binnen gezeten te hebben achter mijn laptop. Maandag, mijn vrije dag, die uiteindelijk ingevuld wordt door telefoontjes en afspraken die ik op deze dag allemaal uitzet. En dat vind ik niet erg, sterker nog, ik geniet er van om zo de hele dag even thuis om te knoeien en dingen recht te zetten. Vandaag is alleen een bijzondere dag, waarom weet ik niet, maar ik heb een stekend gevoel in mijn maag al de hele dag. Ergens ben ik verdrietig, maar waarom?
Als ik buiten aan het lopen ben voel ik dat het stekende gevoel de ruimte krijgt. Ik wilde al de hele dag naar buiten maar het hield me tegen dat k dingen te doen had dus ik bleef achter mijn laptop zitten. Mijn lichaam gaf al steeds een seintje dat het zich verveelde dus ik veranderde mijn zit tussen de bedrijven door van stoel naar skippybal. Terug bij het gevoel van die dag. Een stemmetje diep van binnen zei "Ja, je bent goed genoeg, het is oke. Je wordt wel gezien." En met dat stemmetje in mijn hoofd liep ik verder. Ineens was het helder. Ik had die hele dag, van 's ochtends vroeg tot 's middags nog niet iemand echt gesproken. Wel aan de telefoon maar niet echt contact gemaakt. Dat gevoel kreeg de ruimte nu ik contact maakte in het park met de vogeltjes, de bomen en de zon. Die verbinding die ik voelde miste mijn lichaam, mijn zintuigen terwijl ik binnen zat. Maar het gevoel kreeg nog meer de ruimte en vertelde me de boodschap. Sinds ik was gestopt met roken, ja.. een vreselijke gewoonte die ik echt veel te lang heb gedaan, was ik erachter gekomen hoeveel emoties ik eigenlijk had. Daarnaast was het me heel erg op gevallen dat ik welke emotie ook, weg rookte. Ik rookte uit gewoonte maar zeker ook uit stress. Het meest vervelende, kwam ik achter, was dat ik mezelf temperde met die sigaret. Daarmee bedoel ik dat als ik ergens enthousiast over was of veel energie had, ik ook rookte omdat ik gewoon niet wist hoe ik emoties de vrije loop kon laten. Ik had ondertussen ook mensen om me heen georganiseerd die vrij evenwichtig waren in hun gevoelens, misschien ook door hun sigaret, maar het viel me ineens op dat ik helemaal niet zo goed met emoties om kon gaan en dat ik ze al helemaal niet omarmde.
Dat omarmen van gevoelens, welke je ook hebt, vormt kwetsbaarheid. Als je namelijk je gevoelens de vrije loop laat, ze niet in houd bedoel ik daarmee, zorgt het ervoor dat je pijn gedaan kan worden. Mensen leggen dan wel vaak het lijntje met kwetsbare pijnlijke gevoelens, maar is het niet juist ook heel kwetsbaar als je vanuit enthousiasme spreekt en iemand tegen je zegt dat je nu wel een beetje rustig aan moet doen? Dat kwartje viel dus, vanmiddag. Terwijl ik daar zo liep werd het me duidelijk dat de dromer in mij bang was geworden om te dromen. Omdat ze vaak zo enthousiast was over het leven dat ze het maar niet meer hardop zei. Terwijl mijn dromen en ervaringen vaak zo ontzettend diep ervaren worden. Ik kan zo intens genieten van de dingen die ik doe, ik heb zoveel levenslust. En dat deed me denken aan de wereld, we uiten wat mij betreft veel te weinig onze dromen met elkaar. We zien misschien wel om ons heen wat er voor prachtige levens allemaal zijn, maar blijven vervolgens stijf achter ons scherm zitten wachten tot iemand tegen ons zegt dat wij ook onze dromen mogen waarmaken.
Mijn boodschap aan jou is dus, hoe zit het met jou emoties. Om arm jij ze of duw je ze eigenlijk ook vaak een beetje op zij? Juist je gevoelens leren je zoveel over wie jij bent. Je emoties zijn er zodat je jezelf leert kennen, om te ontdekken wat je raakt en zo te zien waar je wel naartoe wilt. Dat liefde je emotioneert bijvoorbeeld of dat je heel erg boos kan worden van mensen die elkaar iets aan doen. Wees niet boos op de wereld, maar wees boos op gedrag. Focus dan weer op jouw mooie leven en wees niet bang dat het leven vol gevaar is. Want tenslotte.. begint een goede wereld bij jezelf.
