Gezien worden of.. wegduiken?

Ik lees in het boek van Richard de Leth over het verhaal van een coach. Hij schetst zo zijn verleden, waardoor is hij nou eigenlijk dit werk gaan doen en welke levenslessen wil hij overbrengen? Het is een mooi verhaal waarin hij verteld over zijn bevindingen. Zo verteld hij over zijn leven in de fitness branche en hoe hij daarin begonnen is als judoka. Als succesvol judoka zelfs. En steeds meer begint het mij te dagen, zijn woorden komen binnen en het denkbeeldige kwartje.. ofwel de bom eigenlijk, begint te vallen. Een beroep met aanzien, zoals brandweerman of politie agent, voetballer of piloot.. dat zijn allemaal van die beroepen waardoor je jezelf zomaar identificeert met het zijn van dat beroep. Maar dat kwartje viel bij mij omdat ik me jaren achter elkaar ook zo had gevoelt. Ergens wist ik dat misschien maar het gevoel van iets zijn, na al die jaren op school naar dat punt gewerkt te hebben, gaf mij een immens gelukkig gevoel. Niet zo raar natuurlijk. Zo ook stewardess, een beroep van aanzien. Ik kan me die eerste keer dat ik vloog nog zo goed herinneren. Ik liep letterlijk op en figuurlijk op wolkjes. Stralend liep ik na die 6 weken blokken eindelijk in dat gangpad, nog niet vol in de sterkte maar als een stagiaire moest ik een aantal proefvluchten doorlopen. Ook al was het nog niet echt, voor mijn gevoel was het alles waar ik naartoe had geleefd en ik was er! Ken je dat gevoel, dat alles klopt en dat niemand je onderuit kan halen?

Nou heb ik die jaren gevlogen alsof mijn leven ervan afhing, geloof me dat het op een gegeven moment ook zo voelde. Ik hield het niet meer bij, het reizen van Sneek naar Amsterdam begon me op te breken en ik genoot steeds minder van het leven. Als ik in de lucht was, vloog, dan was het goed. Dan was ik waar ik wilde zijn, maar eenmaal thuis merkte ik dan hoe moe ik eigenlijk was en mijn omgeving bevestigde mij in dat gevoel. Ik hield van de zon, de honderden mensen om me heen en de fantastische culturen in andere landen. Ik was een ontdekkingsreiziger en ik genoot er van. Eenmaal thuis, tussen de vluchten door in mijn weekend, kreeg ik steeds meer afstand in mijn prive kring. Een vriendin bevestigde dat nog even. Ze zag dat ik mezelf niet meer kwetsbaar op kon stellen bij hen, dat ik mezelf niet meer echt liet zien. Ze was me kwijt. Voor mijn gevoel was alles goed, echt waar. Maar, ze had wel gelijk dat ik in twee werelden leefde voor mijn gevoel. Ik kon het leventje daar in de lucht niet met ze delen dus voelde het alsof ik niet begrepen werd. Eigenlijk was het zo, dat ik niet meer wist wie ik was zonder het vliegen, ik was te veel weg en te vaak aan het werk. Ze had gelijk, ik wist eigenlijk ook niet wie ik was zonder dat ik naar mijn droom toe leefde en zonder mijn werk..

Het leven zette me stil en vroeg me rustiger aan te doen. De burn out zette mij zo hard stil dat ik echt alles kwijt leek te zijn. Uiteindelijk heb ik daar wel drie jaar in gezeten, vaak zeg ik in gesprekkentwee jaar maar wanneer het echt begint en eindigt.. dat weet je niet. Het voelde voor mij, toen ik eenmaal de keuze maakte om het leventje daar achter me te laten, alsof ik niemand meer was. Ik weet nog hoezeer ik mezelf in de houding probeerde te helpen tijdens de gesprekken met de bedrijfsarts. Dat was heftig, ik probeerde daar ook weer een masker op te zetten. Ja hoor meneer, het gaat heel goed. Totdat de bedrijfsarts ineens zei dat ik dan maar weer moest gaan werken. Oei.. daar ging ik onderuit want dat kon ik nog helemaal niet! Die eerlijkheid, misschien leerde ik het daar wel met een harde les. Als ik mezelf voor doe als iemand die altijd blij en vrolijk is dan denken mensen dat ook van mij. Ze gooien de dingen op mijn bord en ik ruim ze stuk voor stuk op, tegen beter weten in.

Dat moest ik leren, dat het leven niet altijd goed gaat en dat ik onrust en verdriet mag verwerken op mijn eigen tempo. Want ieder mens heeft basis behoeften, hoe oud je ook bent. Een van die basis behoeften is dat je gezien word om wie je bent maar ook.. dat je dingen voor jezelf mag houden. Dat leerde ik de afgelopen van anderen die jonger maar ook veel ouder waren dan ik. Dat mensen graag onder elkaar zijn en hun dingen willen delen. Dat we samen veel sterker zijn dan alleen maar wel ons eigen pad mogen bewandelen. Dat je soms even iemand vraagt om mee te wandelen maakt de tocht alleen maar leuker. En daar komt vast ook eens een moment dat je afscheid neemt en de gesprekken alleen even laat bezinken. Maar ik kwam er zo toch ook maar achter dat ik nog steeds ergens op zoek was naar een vorm waarachter ik mezelf kon verschuilen waardoor ik niet gezien kon worden, niet echt.. kwetsbaar hoefde te zijn. Soms sluipt er een kleine Jolinde naar boven die wenst dat ze weer even in de lucht is. Zodat ze kan schuilen onder de vleugels van een groot concern en even juist niet gezien wordt. Dat ze weer even een van die velen is die haar of zijn droom na jaagt. Want dat, was de passie voor mensen en reizen die ik keer op keer bij mijn collega's zag. Nu is het tijd voor een nieuwe fase, vanaf mei gaat Joli Vie naar een andere locatie waar ik meer lessen kan aanbieden. En wat word ik ontzettend blij van deze mooie fijne manier van bewegen die mensen weer in hun kracht zet. Als ondernemer ben ik veel met openen bezig, yoga is verbinding en dat zoek en breng ik ook de wereld in. Maar het zorgt er ook voor dat ik mezelf nu kwetsbaar op moet stellen, zo zorgt mijn bedrijf er dus voor dat ik ook op dit vlak groei. Juist die kwetsbaarheid zorgt ervoor dat ik mezelf kan openstellen en dat er wonderen gebeuren. Hoe meer ik mezelf open stel, hoe meer liefde er naar mij toe komt. Mijn leven lijkt daardoor soms echt een droom. Er is geen onvrede, alleen maar acceptatie.. Dat betekent niet dat ik het nooit niet eens ben met hoe de dingen lopen, want ik heb ook paden bewandeld die niet goed voelde, maar het vertrouwen dat de dingen lopen zodat er een betere uitkomst kan komen is veel groter dan die onvrede op dat moment. Vertrouw op je intuitie.. dat is misschien wel je les.

Ik kan zo gelukkig worden van de gezichten van mensen die in mijn lessen komen, yes.. we zijn er weer. Iedereen komt naar binnen als een soort ontdekkingsreiziger, wat gaan we ervaren en leren? Wat zal mijn lichaam vandaag vertellen en willen? De mensen weten niet waaraan ze beginnen als ze de eerste proefles komen doen. Yoga is zoveel meer dan alleen je houdingen, het is een reis.. een reis die begint met de eerste stap. Durf! Alles verandert, en je leven zal naar een hoger level gaan. Maar dat, zet ik natuurlijk niet in de algemene voorwaarden! Daarnaast, als je terug krijgt van anderen dat ze zoveel baat hebben bij de dingen die je zegt en de oefeningen waardoor het lichaam zichzelf gaat helen.. wauw.. Ik ben een doorgeef luik, de wijsheid heb je zelf in pacht, je lichaam weet dondersgoed wat het nodig heeft. Het enige wat in de weg zit, is je hoofd dat je verteld niet meer te mogen bewegen als een kind. Losjes en enthousiast in het leven te staan. Pilates en yoga leren je weer te spelen, als een kind, een onbevangen kind.

De oefeningen die je aanneemt zijn ooit door grote wijze mensen gemaakt met een reden. Zo ook Pilates, een man die zijn lessen ontwikkelde met grote wijsheid. Zodra je de oefeningen herkent, tilt ook je lichaam jou op naar een hoger level, letterlijk. Je lichaam herkent de oefeningen echt, geloof me, en zal ze aanpakken met enthousiasme. Het lichaam weet, twijfelt niet. Dit is goed, dit heb ik nodig. Namasté