Lieve Jij

Lieve jij, ik zal je vertellen hoe het begon. Toen ik begon met werken, na vele stages in de Toerisme branche, zag ik wat er in de wereld gaande was. Ik zag de onrust van mensen als ze niet kregen wat ze wilden. Ik zag wat mensen kunnen doen als geld en lust binnen hand bereiking zijn. Mijn wereld was ooit ontzettend vreedzaam en ik denk die van jou ook. Vroeger toen ik jong was voelde ik me veilig, maar toen... Ik zag hoe mannen het hotel binnen kwamen en dat er 's avonds een prachtig opgedofte vrouw aan de receptie kwam vragen waar meneer huppeldepup verbleef, om vervolgens na zo'n twee uurtjes iets verfomfaaid weer te vertrekken. Twee weken later kreeg ik telefoon van mevrouw met dezelfde achternaam die niet begreep waarom ze een afschrift van ons hotel op de deurmat ontving. Toen ik ging vliegen zag ik waartoe mensen in staat zijn als ze gedurende 16 uren in een kleine ruimte moeten blijven. Agressie tijdens de vlucht ontstond door de paniek om controle los te laten maar ook door de nare berichten in het nieuws. In de cockpit mocht je door het dreigende gevaar inmiddels niet meer komen. Ik zag de tegenstrijdigheid in de wereld als er weer eens een no fly zone werd uitgebracht. Geen mens wilde meer naar Gambia maar we vlogen hier als cabine crew nog wel naartoe. In het land zelf was er geen onrust te bekennen, nee zij waren bezig met hun geliefden en trouwens.. ziekte was in deze landen minder aanwezig dan bij ons in het Westen. Oja, en na de vliegtuig ramp hoorde we dat wij eigenlijk ook altijd over dit zelfde gebied waren gevlogen. Mijn vertrouwen verging en om heel eerlijk te zijn, lieve jij, begreep ik dat toen nog helemaal niet zo. Ik dacht dat het er bij hoorde, dat het normaal was om hiervoor je schouders op te halen en weer verder te gaan met je werk. Eigenlijk, lieve jij, vind ik dit helemaal niet zo normaal. Nu ik hier zo zit te schrijven, denk ik dat ik ergens al die tijd gelijk had en dat ik mezelf helemaal niet hoef toe te spreken met zinnetjes als "stel je niet aan, dit is leven". Het is niet normaal dat deze dingen gebeuren, ik hoef me niet te schamen voor de gevoelens van onmacht die er soms gewoon zijn. Dan mag ik even heel hard huilen omdat ik me machteloos voel en de hele wereld wil wakker schudden. Huilde alle mensen maar eens iets meer, maar dan wel met elkaar en niet alleen om films. Als kind was het alleen Sinterklaas die mijn leven verliet. Toen ik inmiddels puberde verdwenen er ineens ook andere belangrijke mensen uit mijn wereld. Maar ook dit hoort bij het leven werd er toen gezegd. Nou, lieve jij, ik snap eigenlijk wel heel goed dat ik me soms zo voel. Soms lijkt het alsof je de dingen allemaal voor niets doet, omdat je zo overweldigt kunt worden door dit soort geweld. Ik voel de onrust van de aarde die ons wakker schud. Er zit niets anders op. Ik geef me over aan het leven en denk dat jij daar misschien ook iets aan hebt. Misschien kun jij, net als ik, ook meer bezig zijn met je eigen cirkel. Probeer eerst maar eens volop het leven te leven zoals jij dit wilt, je minder af te laten leiden door de onmacht in de wereld en je eigen waarheid scheppen. Wat minder vaak de dag te beginnen met foto's van perfecte lichamen waardoor je denkt dat ook jij dan pas perfect bent. Je bent al perfect, en dit ben je altijd geweest. Wat vind jij belangrijk, wat is er belangrijk voor jou. De wereld vraagt om samenwerken. In onze individualistische wereld zijn we gericht op telefoons en social media maar vergeten we waar de echte liefde zich bevind. De wereld vraagt om aandacht voor elkaar. Mensen hebben kwaaltjes en worden ongeneeslijk ziek. Door ziekte en onvrede zien we wat er echt belangrijk is. Probeer daarom altijd in alles wat je doet het positieve te zien, de leerschool te herkennen waardoor de situatie iets lichter wordt. Kijk eens wat er wèl goed gaat in plaats van vast te houden aan dat ene wat niet goed gaat. Daarom, lieve jij, stel je eens kwetsbaar op en vertel wat er ècht in jouw gedachten schuilt. Zonder je daarbij ook nog bezig te hoeven houden met schaamte, dat is nergens voor nodig. Je kunt altijd nog zeggen; Ik heb moed getoond, ik hem me kwetsbaar opgesteld. Loslaten doe je niet zelf, dat geen wat jij wilt loslaten moet JOU loslaten. Dit kan alleen als je accepteerd dat het leven jou deze lessen wil leren. Plan eens een dagje voor me-time. Geen auto loze dag maar een media vrije dag. Schrijf je gedachten op, breng in kaart wat je ècht belangrijk vindt in het leven. 24 Uur met.. mezelf, is heerlijk. Namasté, lieve jij. Meer weergeven