Mannelijk vs Vrouwelijk
Heb je wel eens een gesprek met iemand gehad, en kwam je er zo achter dat wàt jij zo fijn vind in de ander eigenlijk precies is wat de ander krijgt van jou? We zijn het ons vaak niet bewust, maar dat wat we zoeken.. dat bezitten we al lang. Zo dacht ik laatst tijdens een ontzettend fijne wandeling in de wind aan mijn eigen eigenschappen. Hoe ik mannelijke delen in zet tijdens het opzetten van mijn bedrijf en hoe de vrouwelijke kanten de ruimte krijgen tijdens de uitvoering van de lessen. Hoe het de daadkracht achter dingen creëren is, waaruit het mannelijke in mij naar voren komt. En hoe ik dat zo fijn mogelijk voor mezelf neer zet, vanuit het zorgzame vrouwelijke. Hoe het vrouwelijke deel naar voren komt als ik zorg voor rust en ontspanning tijdens een les. Hoe ook weer het mannelijke terug komt in de les, als ik 'm voorbereid door het als een plan neer te zetten. Iedere persoonlijkheid omvat zoals je weet uit de Biologie les twee delen. Of je nu man bent of vrouw, er zijn altijd beide delen aanwezig. Niemand, is alleen maar man of alleen maar vrouw. Het is het DNA dat jij hebt overgenomen van je vader en je moeder, en welke genen het zijn is voor iedereen persoonlijk. Het ene heb je van hem, het andere van haar. Je kent ze vast, mannen die vrij veel vrouwelijke trekjes hebben of die ene vriendin die haar mannelijke delen op de voorgrond brengt. Een heleboel gaat onbewust, en het is voor iedereen het meest gezond om vanuit je natuurlijke zelf te leven. Toen ik en mijn liefde een aantal jaren bij elkaar waren, maakte hij mij bewust van onze dans rondom het vrouwelijke en het mannelijke. Ik leefde al jaren vanuit mijn mannelijke deel, het overleven. Ik cijferde mijn vrouwelijke zelf volledig weg, luisterde niet naar mijn emoties en behoeften. Hij daarentegen verzorgde, was mijn vrouwelijke spiegel. En dat irriteerde mij enorm, waarom lukte dit mij niet? Nu begrijp ik, dat juist omdat er altijd balans is tussen mensen, dat wij dit juist samen in stand hielden. Als ik meer voor mezelf had gezorgd, had hij dit minder gedaan. Dan was hij de sterke man geweest die ik nodig had naast mij, en dan was ik de vrouw geweest die hij nodig had in zijn leven. Hoe vervelend de tijd was, juist de momenten van weerstand en strijd leren ons over onszelf en de mensen waarmee we leven. Op jonge leeftijd ontstaan er overlevingsmechanismen die ons vanuit het mannelijke laten leven. Zo ontstaat er een onnatuurlijk proces waarbij het leven vanuit emoties word afgestompt. Ooit was dit handig, maar helaas vergeten we soms dat deze houding niet langer nuttig hoeft te zijn. Op het moment dat je echt verbinding zal kunnen maken met je partner, is het nodig om vanuit je gewoonlijke geslacht te leven. Maak jij verbinding vanuit het mannelijke terwijl je vrouw bent dan zal de man dit doen vanuit het vrouwelijke, dan ontstaat er een onverschilligheid en soms zelfs onbegrip. Zelfs.. het verlaten van je partner omdat je intuitief voelt dat je niet jezelf kunt zijn. Deze dans van onbegrip kun je ook wel strijd noemen. Maar het mooie is dat zodra jij vanuit je natuur leert te leven en je overlevingsmechanisme afgooit, er een natuurlijke balans zal ontstaan waardoor je echt verbinding kunt maken met de ander. Neem even afstand, voel wat je nodig hebt nu zonder je schuldig te voelen. Dat is contact maken met de moeder, de vrouw in jou. Ben jij op de hoogte van jouw mannelijke en vrouwelijke krachten? Leef jij als vrouw vanuit het mannelijke overleven, zorgen voor anderen behalve voor jezelf? Of leef jij als man vanuit het vrouwelijke en vind je het lastig om binnen jouw mannelijke deel het vrouwelijke te omarmen? Zorgen voor jezelf is de basis die jouw moeder je ooit gaf, en van waarvan jouw vader je dingen kon leren waardoor je groeide in zelfvertrouwen. Strijd met anderen zal niet langer nodig zijn zodra je de strijd met jezelf achterwegen laat. Namasté, Jolinde
