Loskomen van je oordelen

Afgelopen week heb ik een blog geschreven over het verleden dat een plekje kreeg. Ik schreef het een tijdje geleden, voor eetstoornis kliniek Proud to be me. Daar is het op gepubliceerd, deels, en de uitgebreidde versie heb ik uiteindelijk gedeeld op de blogpagina van mijn website. Ik sta verstel van de ontzettend lieve berichtjes, wat me zoveel doet is de steun die mensen geven. Het mooie aan social media is hiermee mooi belicht: dat je kunt lezen wat je wilt, en niet hoeft te lezen wat je niet wilt. De steun die ik kreeg door mijn verhaal de ruimte in de sturen (het internet op) geeft aan dat er altijd mensen zijn die je willen steunen. Er waren ook heus momenten dat ik dacht “oh god waar ben ik aan begonnen”. Of “ze zullen wel denken, wat een aandacht trekker.” Maar juist die gedachten zorgden ervoor dat ik het destijds niet vertelde en juist daar wilde ik verandering in aanbrengen.

Iets vertellen op een blog is best wel veilig, juist omdat je de eerste reactie van mensen niet kunt zien. Je kunt daardoor niet zien wat mensen er van vinden in eerste instantie, want we reageren vaak onbewust vanuit wat we echt vinden. Op Social media kun je delen, maar ook nadenken over wat je wilt delen en daardoor zijn reacties vaak ook doordacht. Wat ik schrijf, is soms al een aantal keer weg ge-backspaced, en herschreven. En is dat erg? Naar mijn mening niet, omdat ik denk dat het heel goed is om even na te denken voordat je reageert. Raak ik hier iemand mee? Is dit opbouwend? Kan ik mijn mening geven en is het wel oke om dit te doen? Over het algemeen vinden wij mensen ergens zeker wel iets van. Alles waar we een mening over hebben is gevormd door eerdere ervaringen. Juist die ervaringen maken dat we niet meer optimaal kunnen handelen vanuit vrije wil. Hoe meer je bewustzijn groeit, hoe meer vrijheid in handelen je krijgt. Hoor jij jezelf wel eens zeggen "ik ben op zoek naar vrijheid"? Dan zou het zomaar kunnen zijn dat je onbewust te vaak handelt vanuit eerdere ervaringen in plaats van hoe je het echt zou willen.

Het grappige is dat ik nu mijn verhaal al een tijdje meer de ruimte mag krijgen, mijn mening en oordelen niet echt meer naar voren komen. Je zou kunnen zeggen dat meningen er eigenlijk gewoon niet toe doen. Natuurlijk.. kan het fijn zijn om te sparren met elkaar en voor je mening uit te komen, maar gaat het ten kosten van anderen? Wil je iemand overtuigen? Kun je jouw standpunt in nemen zonder de ander aan jouw kant te willen brengen? Hoe vaak gebeurt het wel niet dat standpunten zorgen voor afscheiding tussen mensen.. Een mooi gezegde: wil je gelijk of geluk?

Mijn verhaal kreeg de ruimte. En daarmee mijn gevoel. Het weekend zijn mijn vriend en ik een nachtje weg geweest naar de woonboot van mijn ouders. Een avondje geen wifi, geen tv, geen stoorzenders. Even helemaal samen, en dat was fijn. Ik voelde het hele weekend een zwaar gevoel in mijn buik, maar dat gevoel werd steeds iets minder. Het voelt alsof dat zware gevoel van mijn verhaal negeren niet langer bij me was, maar dat ik het nu lichamelijk aan het loslaten was. Zoals een vriendin van mij gisteren zei: “Die nieuwe balans heeft tijd nodig, je lichaam past zich aan en laat het oude gevoel los. Geef het tijd. “

Ieder verhaal mag er zijn, en soms heb je zelf niet door hoeveel “last” je nog hebt van oude (denk)patronen. In mijn geval was het niet durven uiten van mijn behoeften en gevoelens een oud patroon: ik dacht dat niemand er voor me kon zijn. Het ging er niet om dat ik het niet durfde bij mijn huidige vriendschappen en familie, nee het was omdat ik automatisch vanuit mijn overlevingsstrategie aan het handelen was: waar je niet over spreekt, dat is er niet. En zo geschiedde, juist nu merk ik dat dit niet langer het doel diende. Waar een wil is, is een weg. Ik wìlde me openen, maar het lukte me niet. Er lag een oordeel op namelijk het "was mijn eigen schuld", en een negatieve ervaring dat niemand er voor me zou zijn als ik hen nodig had. Het lukt me hopelijk in het vervolg wel omdat ik een nieuwe ervaring heb, er zijn wèl mensen voor mij als ik ze nodig heb. Het verschil is dat ik het kan vragen, en dat ik juist dat eerder niet deed. Als ik me wèl kwetsbaar opstel zal ik juist wel hulp krijgen. Juist als ik kwetsbaar ben zijn er super veel mensen die mij kunnen helpen verwerken. Juist als ik mijn behoeften uit zal het makkelijker worden om door zaken heen te gaan. Juist als ik me verbind met anderen bestaat eenzaamheid niet. Want jongens, wat kun je eenzaamheid voelen als je alles maar inhoud en inslikt!

Weetje wat het allerleukste is? Dat je levensvreugde terug komt als je ook behoeften toe laat. Nu mijn verhaal de ruimte heeft gekregen merk ik dat er weer een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Want loslaten geeft ruimte voor vernieuwing. Het word duidelijk dat als je verdriet niet laat zien, je ook blijdschap niet kunt ervaren. Alle emoties horen te kunnen stromen dus als je verdrietig mag zijn kan je ook weer lachen. En lachen, is de grootste beloning van het leven naar mijn mening.

Loskomen van je oordelen. Vooral naar jezelf toe, geeft zoveel ruimte! Als je niet langer onder water duwt waar je jezelf voor schaamt krijg je weer zoveel zin in het leven. Want alles wat je onder water houd komt op een gegeven moment als een enorme plens water omhoog. Alles wat we in onszelf afwijzen, wijzen we ook in de ander af. Zodra je jezelf ergens in terug ziet, ben je aan het helen. Alles waar jouw bewustzijn in groeit, krijgt zodra je het wilt een nieuwe kijk op de dingen. Jezelf onder de loep nemen op het gebied van je oordelen zorgt ervoor dat je een leuker mens bent. Naar jezelf, maar oh menn.. ook echt voor anderen. Ik merk da tik minder emotioneel kan reageren, en dat mijn emphatische vermogen meer de ruimte heeft gekregen. Een aantal jaren geleden kon ik echt oordelen over mensen die niet genoeg ambitie toonden; nu weet ik dat juist even lekker niets doen voor mij het aller moeilijkste was juist omdat ik die naar mijn mening "luiigheid" afdeed van wie ik wilde zijn. Wat zijn dingen die jou storen in anderen? Hoe zit het met die kanten van jou zelf? Hoe zie je de wereld? Hoe kun je meer vanuit grijs denken in plaats van zwart wit? Alles heeft die mooie gouden midden weg. En zoals altijd begint dat met jezelf.

Namasté, tot de volgende keer :)