Vrouwenwoede
Lieve vrouwen,
Het is een tijd waarin vrouwen op staan, vertellen over die jaren al dan niet eeuwen van onderdrukking. Er zit woede in ons, een immense kracht aan woede. Een woede die ervoor zorgt dat we in actie zijn gekomen. Boosheid hebben we gevoelt, onmacht hebben we gevoelt. En dat mannen de daders zijn, is wat ons lichaam laat zien. We houden mannen op afstand, we laten onze gevoelens niet zien. Steeds meer afstand ontstaat er tussen mannen en vrouwen. Maar niet alleen tussen de beide sexen, er ontstaat ook weerstand om echt verbinding te maken met het Zelf. Omdat we de boosheid ervaren is er te weinig ruimte voor ware verbinding met onszelf. Ja, we zijn onder drukt en ja we hebben geleden. Het is tijd om dit voor altijd te helen, samen en met onszelf.
Mannen krijgen de schuld, en hierdoor drijven we als sexen uit elkaar. Ik word er soms misselijk van hoe vrouwen over hun mannen spreken. Vrouwen halen hun mannen naar beneden als hij z´n Mannetje staat, als hij voor zichzelf opkomt of iets onhandigs doet. Maar mannen leven veelal meer in flow, en vrouwen denken veel meer na. Juist dit is zo mooi om samen te brengen. Ik weet nog zo goed dat een collega mij zei haar man zo af en toe expres te kwellen, en hier van te genieten. Ik voelde letterlijk mijn maag samen knijpen. Haar man, kwellen? De angst om niet genoeg te zijn voor elkaar en die dieper gelegen wonden op elkaar af te sturen voelt zo oneerlijk.
Zelf heb ik een heel nare ervaring gehad met een man, hij kwam veel dichterbij dan mijn grens had aangegeven. Er werd niet geluisterd en het zorgde ervoor dat ik mijn lichaam begon te haten. Het mocht niet vrouwelijk zijn, nooit meer vrouwelijk. Want mannen hielden van mijn lichaam met rondingen en het zou ze zomaar kunnen uitlokken om er aan te zitten. Ik merk dat mijn lichaam zich de laatste dagen heeft geheeld van die oude wonden. En ik ben me er van bewust dat de wond niet alleen van mij is, ook van de vrouwen voor mij en misschien zelfs wel van alle vrouwen die er ooit geweest zijn. Ik voel me verbonden met prostituees in oude tijden van onderdrukking, ik voel me verbonden met vrouwen uit Indianenstammen, ik voel me verbonden met vrouwen uit de waterwereld, ik voel me verbonden met alle vrouwen. Maar vrouwen.. zo vaak zijn zij zelf geen vrouw meer. Kapot gemaakt door alles wat de generaties hebben mee gemaakt. We durven ons niet meer te verbinden met mannen, omdat ze zo gevaarlijk zijn geweest. En ja, heus, er is veel gebeurt. Maar laten we niet vergeten dat we allemaal geleden hebben. Man of vrouw, mens en dier.. De wereld heeft geleden.
Lijden zal er altijd zijn, maar de samensmelting van man en vrouw heb ik ervaren. Laten we niet langer de oude tijd als het nu zien, maar kunnen we de pijn ervaren zonder er nu naar te handelen? Stop met het naar buiten brengen van al die lasten, die gevoelens die je mag doorvoelen in plaats van meer kracht te geven. Voel, laat ze zelf los zonder dat je andere mensen hiermee zeer doet. Ervaar de pijn als ònze pijn, menselijke pijn. Geen alleenstaande pijn maar een collectief. Jouw pijn is mijn pijn, en daarom steunen we elkaar als menszijn. De menselijkheid ìs lijden mogen delen, mogen ervaren.
Vrouwen: als we zachtheid, tederheid, sensualiteit, zorgzaamheid, schoonheid en aanwezigheid kunnen voelen bij onszelf juist dan kunnen we het vrouw zijn weer omarmen. Vrouwen zijn prachtig, en mogen zich vrijuit bewegen zonder angst dat iemand aan jouw prachtige lichaam zal komen. Jouw lichaam is jouw lichaam, en jij bent sterk genoeg om hier je grens in aan te geven. Heel het verleden, lieve vrouw. Want als jij vrouw bent zal jouw man zichzelf weer man mogen voelen. Jouw man hoeft niet de lasten te dragen van al die mannen die het vrouw zijn onderdrukten. En nog steeds zijn er mannen die het niet begrijpen, die angstig zijn voor de immense kracht die vrouwen bezitten. Stuur de vrouwen die het moeilijk hebben in gedachte kracht en liefde, immense liefde zodat zij kunnen opstaan en weg kunnen gaan uit hun angstige situaties. Deze mannen hoef jij niet jouw wereld in te laten, je kunt er voor je zussen zijn maar laat de angst niet je leven inkomen. Hoe groter de kracht van samen komen met elkaar en elkaar weer liefhebben, om het vrouw zijn, dan ontstaat er een immense kracht van energie. Als vrouwen elkaar net zoals in de oude Hamam’s weer zorgzaamheid behandelen en schoonheid gunnen, dan ervaren we weer dat we steun aan elkaar hebben. Vrouwen stap uit je mannelijkheid, de kracht die je in je hebt is creatief en sterk. Je hebt de boosheid niet nodig om je grenzen aan te geven, dat mag je met je woorden en je lichaamstaal doen. Huil samen, lach samen. Jouw keelgebied mag zich openen, het is te lang gesloten geweest. Ik heb ervaren vrouw te zijn, als ik een man naast me heb die zijn mannelijkheid omarmt. Zijn mannelijkheid, mijn vrouwelijkheid, dan pas zijn zij samen één. Ik kan me zo intens vrouw voelen samen met andere vrouwen, als we samen komen en onze krachten bundelen vanuit zachtheid ontstaat er ook weer verbinding met onszelf.
In mijn werk vind ik regelmatig vrouwen die niet naar hun gevoel toe willen, durven en kunnen. Als we contact maken met het bekken wordt er contact gemaakt met schaamte, schuld, verkramping en angst, woede en onschuld. Vrouwen willen dit niet voelen, zij denken dat het ervoor zorgt dat de kracht vertrekt. Maar die kracht is niet echt, niet oprecht. Als we creatie de ruimte kunnen geven en weer echt vanuit ons hart en bekken kunnen onder-nemen juist dan zijn we onszelf. Pilates en yoga is contact maken met het vrouwelijke in jou, of je nu man bent of vrouw. Daar gelegen, diep in het bekken is de oude pijn verscholen. Je mag er contact mee maken. Vrouwen, jij blijft vrouw als je met vrouwen blijft samen komen. En mannen, mannen blijven man als zij hun mannen dingen mogen en kùnnen doen. Onderdruk als vrouw nooit het mannelijke in jouw geliefde. Laat hem soms met z'n vuisten op z'n borst klappen, stimuleer dat juist. Laat hem gaan, door de blubber en de bliksem, juist dan komt hij terug bij jou. Juist dan ben jij vrouw, de zachte vrouw die er voor hem kan zijn.
Namasté,
Jolinde
